Już (trzy tygodnie temu)!

Dzisiaj po raz pierwszy mogę usiąść (w miarę) spokojnie do komputera i napisać: JUŻ :) Wszystko tak szybko się działo i tak intensywnie. Nadal sie dzieje! Boję się jednak, że te ważne chwilki pouciekają, więc spróbuję zebrać wszystko w jednym poście.

NARODZINY

Urodziłeś się Tymku w niedzielę 15. maja 2016 roku o godzinie 22:40. Twoje przyjście na świat będę wspominać dobrze. Pierwsze zwiastuny poczułam w sobotę koło 23:00. Zadzwoniłam do położnej, ale ustaliłyśmy, że to jeszcze za wcześnie. Nie spałam całą noc, licząc czas pomiędzy skurczami, zmieniając pozycje. Rano nadal nic nie zapowiadało finału, więc nadal nie pojechaliśmy do szpitala. Spędziłam dzień w wannie, na spacerze, na piłce. Ale w domu. Dopiero koło 17:00, gdy miałąm regularne skurcze co 5 minut pojechaliśmy do szpitala. Od wtedy wszystko działo się szybko. O 18:30 byłam na Izbie Przyjęć, o 19:00 na KTG, potem czekaliśmy na salę porodową. O 20:00 dostalam znieczulenie, a o 22:40 tuliłam Cię do siebie. Przez cały czas był ze mną Twój Tata, dzięki któremu całe to doświadczenie miało dodatkowo pozytywny wymiar. Tata podawał mi wodę, trzymał mi głowę, gdy musiałam przeć, trzymał mnie za rękę i dodawał otuchy. Byliśmy wszyscy bardzo dzielni. Również Ciocia Monika (położna), która pierwsza Ciebie dotykała i się Tobą zajmowała sprawiła, że całe to doświadczenie było pozytywne. Kameralne. Dobre.

PIERWSZE GODZINY Z TOBĄ

Po paru godzinach wylądowaliśmy na przejściowej zbiorowej sali poporodowej, wraz z innymi piecioma mamami, ktore urodziły w tym samym czasie. Wszystkie noworodki i mamy sobie spały. Dopóki nie wjechaliśmy MY. Z orkiestrą. Byłam przerażona na początku, wiesz? Dlaczego inne noworodki śpią, a ja nie potrafię uspokoić swojego synka? Co mam zrobić? To była nerwowa noc. W końcu wyjęłam Cię z tego plastikowego wózeczka i wzięłam do siebie do łóżka. Spałeś blisko mnie i jakoś nam ta nocka minęła.

POBYT W SZPITALU

Trafiliśmy na mnóstwo życzliwych, kompetentnych osób, które bardzo nam pomogły. Nie umiałeś na początku ssać, nie mogłam Cię przystawić do piersi. Dzięki Pani Kindze podcięto Ci wędzidełko i już się przysysałeś. Trafiliśmy na oddział położniczy i tam mnóstwo kolejnych dobrych dusz podpowiadało mi, jak Cię karmić (nadal nie było to proste) i uspokajać. Towarzystwo w sali mieliśmy takie średnie, ale daliśmy radę. Twój tata spedzał z nami mnóstwo czasu i bardzo mi pomagał. Od początku się Tobą zajmował, czasem śmielej i lepiej niż ja. :) 

PIERWSZE DNI W DOMU

No cóż. Nie było bajkowo, Tymeczku. Twoje bardzo silne płucka, nasze zmęczenie, moja huśtawka hormonalna - to była mieszanka iście wybuchowa. Niepokoiło nas Twoje rozdrażnienie i bardzo silna potrzeba ssania. W desperacji zadzwoniłam do Cioci Moniki (położnej), z którą spotkaliśmy się następnego dnia. Okazało się Tymku, że mimo, że dosłownie 'wisisz' na mnie i jesz prawie 20 godzin na dobę, to... nie dojadasz. I za mało przybywasz na wadze. Kupiliśmy mleko modyfikowane, laktator i zaczęliśmy 'walkę' o to, by Cię odkarmić (w pierwszej kolejności) i efektywnie karmić piersą (nadal się staramy). Monika jak dobry duch czuwała nad nami, potem przekazując nas w ręce Pani Eli - doradcy laktacyjnej, z którą jesteśmy w kontakcie do teraz i nadal próbujemy przejść tylko na karmienie piersią. Jestem dobrej myśli. :)

TRZY TYGODNIE

To już trzy tygodnie jesteś z nami. A ja mam jednocześnie wrażenie, że minęły wieki oraz, że to wczoraj przywieźliśmy Cię do domu. Na razie wszystko skupia się na Tobie - dbamy o Ciebie najlepiej jak umiemy, karmię Cię tyle, ile potrzeba, dodatkowo dokarmiam Cię sondą po piersi (muszę za każdym razem niepostrzeżenie włożyć Ci do buzi małą rureczkę, a Ty coraz częściej to wyczuwasz i nieźle trzeba się nagimnastykować). Staramy się też dbać z Tatą o siebie nawzajem - żeby każde miało trochę czasu dla siebie samego i żebyśmy mieli chwili dla siebie wspólnie - to też dla nas ważne. Od dziś Tata wrócił do pracy, a my spedziliśmy dzień we dwoje. Całkiem udany. Zwłaszcza, że odkąd się przełamałam i podaliśmy Ci smoczek - możemy wychodzić na spacery 'jak ludzie', czyli nie płaczesz na dworze, a zasypiasz jak inne niemowlaczki :)

Mam nadzieję, że teraz uda mi się bardziej regularnie spisywać ten pamiętnik dla Ciebie. 

Jeszcze nie

To ostatnio najczęściej wypowiadana przeze mnie fraza. A pytań 'czy to już' dostajemy kilka(naście) dziennie. Weź już się zbieraj i przychodź do nas, co? Czekamy....

emocje

Dużo emocji w ostatnich dniach, Syneczku. Martwię się o tatę przyjaciółki, który wylądował w szpitalu i przeszedł operację oraz o innego małego chłopczyka, który jeszcze się nie narodził, a być może jest poważnie chory - jego mama bardzo się stresuje, a ja nie mogę jej za bardzo pomóc.

Staram się nie przenosić tych wszystkich emocji na Ciebie - mam nadzieję, że mi się udaje. Czekaj sobie spokojnie na swój czas, dobrze? Przynajmniej jeszcze tydzień, żebyś był moim majowym chłopczykiem. :) A tak naprawdę - po prostu bądź zdrowy. Z resztą świata jakoś sobie poradzimy.

Dobro

Dużo dobrego spotyka mnie w ciąży z Tobą, wiesz? Wiadomo - nie zawsze jest różowo i kolorowo, pojawiają się też smutki i zmartwienia albo dopada nas szara rzeczywistość, ale noszenie Ciebie w środku wyzwala też dużo dobrego. I na tym skupiam się najbardziej.

Wczoraj byłam na zakupach w Ikei. Kupowałam fotel do karmienia, lampkę do Twojego pokoju i jeszcze kilka drobiazgów. Wszystko razem wypełniło cały koszyk, a stelaż od fotela był na tyle ciężki, że poprosiłam pana w magazynie, by włożył mi go do koszyka. Przy kasie przemiła Pani Kasjerka, która przyuczała nowego pracownika zapakowała mi wszystkie produkty do koszyka, żebym nie musiała ich przenosić. Na parkingu liczyłam, że poproszę kogoś, o przeniesienie tego stelaża z kosza do bagażnika, a z resztą sobie poradzę. Tymczasem zaczepiony przechodzień, nie tylko przełożył karton ze stelażem, ale zapakował całe zakupy do bagażnika i odstawił mój koszyk.

A potem jeszcze byłam odebrać zamówienie w innym miejscu (ostatnio dużo mamy zamówień, kurierów i odbiorów, to głównie zakupy dla Ciebie :) ) i też miła Pani widząc brzuch wyszła ze mną ze sklepu i włożyła karton do bagażnika.

A dzisiaj zamówiłam filcowe literki do Twojego pokoju, Kochanie i gdy napisałam w wiadomości, że jeszcze się nie urodziłeś, ale to już niedługo, przemiła Pani napisała, że zrobią zamówienie poza kolejnością, abym się nie denerowowała i aby literki były na czas.

Wcześniej kiedyś jeszcze na ulicy zatrzymała mnie Pani w wieku moich rodziców. Chciała tylko powiedzieć, że mam piękny brzuszek, co sprawiło mi dużą przyjemność.

Jeszcze nie przyszedłeś na świat, a już wyzwalasz w nim tyle dobra. :)

Przygotowania

Dzisiaj uprasowałam wszystkie Twoje ubranka. W-s-z-y-s-t-k-i-e. Mam nadzieję, że to kiedyś docenisz, jak zrozumiesz, jak bardzo nie znoszę prasować. Uparłam się, żeby wyprasować "na blaszkę" pokrowiec na przewijak. Niestety - im dłużej go prasowałam, tym bardziej był pognieciony. Ostatecznie wyszło coś, po czym widać, że spotkało się z żelazkiem, ale nie można tego nazwać wyprasowanym pokrowcem. Mam nadzieję, że Twoja pupa jakoś to przeżyje :)

Czekając na

Bardzo na Ciebie już czekam Tymeczku. Chciałabym, żebyś już się urodził i był po tej stronie brzucha. Z drugiej strony przeraża mnie myśl, że to się może wydarzyć lada dzień, a ja nie czuję się przygotowana. Spakowałam torbę, przeczytałam mnóstwo książek o karmieniu i pielęgnacji niemowląt, chodziłam na warsztaty i do szkoły rodzenia, ale nadal nie czuję się gotowa. Nie wiem, czy można być gotową. Wiem na pewno, że już Cię bardzo kocham.